جستجو در مقالات منتشر شده
۱ نتیجه برای تحزب.
دکتر مظفر شاهدی،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۶-۱۴۰۰ )
چکیده
اگرچه در روند گسترش و پیروزی انقلاب ایران، در سال‌های ۱۳۵۶ تا ۱۳۵۷، جریان اسلام‌گرا نقش تعیین‌کننده‌ای ایفا کرد، اما انقلاب ایران از حضور و مشارکتِ مؤثرِ احزاب و گروه‌ها سیاسیِ چپ، ملی‌گرای لیبرال و برخی گروه‌ها دارای گرایشاتِ توأمانِ اسلام‌گرا، چپ و ملی‌گرا نیز برخوردار شد. نهضت آزادی ایران، که ارتباطِ نزدیکی هم با جریان اسلام‌گرا داشت، نقشِ مهمی در تحولات دورۀ انقلاب ایفا کرد.
با توجه به‌اینکه، امام خمینی، رهبر انقلاب، تکثرگرایی و سیاست‌ورزیِ حزبی را در چارچوب نظام جمهوری اسلامی به‌رسمیت شناخته بود؛ در مقالۀ پیشِ‌رو تلاش می‌شود، به این پرسش پاسخ داده شود که نهضت آزادی ایران، از آستانۀ پیروزی انقلاب تا تصویب و تأییدِ نهاییِ قانون اساسی در آذر ۱۳۵۸، که چارچوب حقوقی ـ قانونیِ نظام جمهوری اسلامی را بنیان نهاد، چه رویکردی به تکثرگرایی، تحزب و مداراجوییِ سیاسی، در میان احزاب و گروه‌ها سیاسیِ سهامدارِ انقلاب، داشت؟
پژوهش حاضر به‌روش بررسی تاریخی (توصیفی ـ تحلیلی) و با بهره‌گیری از تکنیک ردیابی فرایند انجام می‌شود. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد نهضت آزادی ایران، که گرایش سیاسی و مبانی فکری آن ترکیبی از اسلام و ملی‌گراییِ لیبرال بود، به‌رغمِ انتقاداتی که به گرایشات و عملکردِ جریان‌هایِ مختلفِ سیاسیِ داشت، خواستار تعامل و مداراجوییِ سیاسی در میان احزاب و گروه‌ها سهامدار انقلاب بود. نهضت آزادی ایران، از تکثرگرایی، تحزب و سیاست‌ورزیِ مسالمت‌آمیزِ حزبی، در چارچوب نظام جمهوری اسلامی، حمایت می‌کرد.
