دوره 10، شماره 1 - ( 1397 )
جلد 10 شماره 1 صفحات 147-123 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (9408 مشاهده)
بخش میان‌کوه که در جنوب‌غرب شهرستان اردل واقع شده است، از بخش‌های کوهستانی استان چهارمحال و بختیاری است. این بخش طی سه فصل در سال‌‌های 1387 تا 1390 مورد بررسی قرارگرفت که طی این بررسی 600 محوطه از دوره پارینه‌سنگی میانی تا دوره قاجاریه شناسایی شد. بخشی از این منطقه باوجود رشته کوه هفت چشمه و گَره با ارتفاعی بیش از 3500 متر زمستان‌های سرد و تابستان‌های معتدل و بخشی با ارتفاعی کم بین 1100 تا 1800 متر در تابستان‌ها گرم و در زمستان‌ها سرد است. از این‌رو منطقه‌ای بسیار مستعد برای شکل‌گیری و توسعه جوامع انسانی با معیشت دامداری از دورترین ایام تاکنون بوده است. دامنه‌های کوه گره و کوه هفت چشمه تا ارتفاع بالای 3000 متر امروزه مورد استفاده کوچ‌نشینان است، الگویی که در گذشته نیز با توجه به یافته‌های باستان‌شناسی به احتمال زیاد وجود داشته است. بیشتر محوطه‌های شناسایی شده به ویژه در دوره نوسنگی ( 9محوطه) در دره‌های کوچک و بزرگ و دامنه ارتفاعات قرار گرفته‌اند و تمامی ویژگی‌های ریخت‌شناختی استقرارهای کوچ‌نشینی امروزی را دارند. عامل پیوند‌دهنده آن‌ها هم‌جواری این محوطه‌ها با معماری موقتی کوچ‌نشینان بختیاری است. تمامی محوطه‌های باستانی دوره استقراری کوتاهی دارند، به این معنا که پس از این دوره یا متروک شده‌اند یا تنها برای مدت کوتاه دیگری مسکونی بوده‌اند و حضور آن‌ها در دامنه‌های شیب‌دار با خاک کم عمق نشان از زندگی کوچ‌نشینی دارد.
موضوع مقاله:
باستان شناسی
انتشار: 1397/8/21
انتشار: 1397/8/21
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |