نظام مالی در ایران برای کنترل زمانی امور اجرایی خود نیازمند استفاده از یک گاه­شماری شمسی بود. این گاه­شماری ـ که در دورۀ اسلامی به­ سال خراجی نیز شهرت یافت ـ به­ صورت موازی با گاه ­شماری رسمی قمری و گاه­ شماری­های غیر­رسمی شمسی (همچون گاه­ شماری اوستایی کهن و گاه­ شماری­های محلی) به ­کار می­رفت. آغاز این سال مالی به نوروز مشهور بود؛ اما به­ نظر می­رسد که با وجود شباهت لفظی، نوروز مالی با نوروز گاه­ شماری شمسیِ رایج در ایران ­زمین، در قرون میانه تفاوت داشته است. این مقاله بر آن است تا نوروز به معنای موعد آغاز سال مالی را بازشناسد. استفاده از تبیین و تطبیق داده‌های گاه­ شماری و متون تاریخی روشن می‌سازد که نوروز خراجی در سده‌های اول تا چهارم هجری قمری، می ­باید در ابتدای تابستان برقرار می‌شد و به همین دلیل، با بسیاری از روندهای تولید و کسب درآمد ارتباط مناسب داشته و برای تثبیت نوروز در این تاریخ تلاش شده است. همچنین، تنوع اقلیمی در ایران سبب می‌شد که به­جز نوروز رسمی، نوروزهای محلی در ولایت‌های گوناگون ایران در نظر گرفته شود.